Balletvoorstelling - Narnia

Ik ben laatst naar de balletvoorstelling 'Narnia' geweest. Jullie kennen het boek of de film vast. De vier kinderen die gevlucht zijn voor de oorlog en in een gastgezin komen. De ene kast waar het jongste meisje als eerst in gaat, daarmee begint het echte verhaal. Zo begon dit balletstuk ook. Dit is een voorstelling met de 'Junior Company' waar ballet en hiphop wordt gemixed in één dans.

De choreografie hebben Marco Gerris en Ernst Meisner gemaakt. Ernst is van de 'Junior Company' waar veel jonge talenten zitten.

Het stuk begon met waarschijnlijk de huishoudster. Zij kwam vanuit donkerlicht op en maakte hele bijzondere robot bewegingen. Door het zwarte kostuum met dat donkere licht zag dat er heel mooi uit. Ook omdat zij alleen in het centrale licht stond. Daarna volgden de kinderen die dus verstoppertje gingen spelen en zo in de kast belanden. Lucy, de jongste, komt als eerst in de 'Narnia wereld'. Zo ontmoet zij het half mens en half stier. Die met huppelende passen met Lucy gaat dansen. Doordat Lucy meer ballet en het half mens half stier meer huppelend danst.
De hele voorstelling bestaat eigenlijk uit het goede tegen het kwaad en andersom. De kinderen met de wezens uit het bos tegen de ijskoningin met haar hulpjes. Wanneer ik voor het eerst een scene met de ijskoningin zag vond ik haar als centrale nog niet eens het ebst. Er was een danser die mij erg opviel. 'Gil Gomes Leal'. Een donkere dunne danser die helemaal zwart gekleed was met een prachtig kostuum. Hij danste alsof zijn hele lichaam uit de kom was met de vage maar te vette bewegingen. hij moest de koningin beschermen en dat deed hij met ronde en vliegende gave bewegingen. Hier een foto:

Wat mij wel opviel maar dat ligt aan mij, is dat ik de voorstelling tegenover Copelia, Romeo and Juliet, Sleepingbeauty dat je kon zien dat het wel wat makkelijker was. Maar dat is logisch, die andere voorstellingen zijn de grootste voorstellingen ter wereld. Waar kostuums uit allemaal verschillende landen komen, waar danseressen al sinds hun zesde les hebben. Narnia duurde wel twee jaar, maar ik vond het decoor vooral en de kostuums minder uitgebreid en best modern. Ik hou meer van die originele balletpakjes, uitgebreid decor en meer groepsdansen. Hier waren wel groepsdansen maar ik vond het toch niet heel bijzonder. Er waren wel danseressen bij die echt al heel lang dansen. Zoals Nancy Burer, die de oudste zus Suzanne speelde.
Ook waren de twee bevers in het verhaal. Dat waren de soort grappenmakers die ook in de tweede helft vanuit het publiek het podium opkwamen. Ik vond hun heel goed dansen, omdat het heel gelijk ging. Ook konden ze genoeg leuk lachen en rare bewegingen maken samen met hun dans.

Deze dans vond ik erg bijzonder. Omdat het ballet zo erg mooi gecombineerd is met de hiphop. Het decor, licht en de kostuums waren erg bijzonder. Omdat ik alleen klassiek ballet heb gezien vond ik dit erg anders. Iets minder bijzonder maar wel heel erg gaaf. Ook merkte je dat er ander publiek kwam, allemaal verschillende types en mensen. Ik zou het wel heel leuk vinden als er meer van zulke voorstellingen kwamen.

tentoonstelling 100 hollandse huishoudens - portretten van besturen en verenigingen in Huis van Marseille

Het lijkt zo simpel, de groepsportretten van Anema

Saai, was mijn eerste indruk, het lijkt gewoon op normale groepsfoto’s en simpele familiefoto’s. Dat dacht ik toen ik het huis van Marseille binnen liep en de foto’s van huishoudens, besturen en verenigingen zag,  Je ziet een familie geposeerd en saai op de bank zitten, niks bijzonders. Maar als je er achter komt hoeveel tijd en werk Taco Anema hier in heeft gestoken, kijk je er toch anders naar.

met fotografie ongeveer een half jaar geleden is onze fotoklas naar het Huis van Marseille geweest. Daar zijn wij later vaker geweest maar dit was mijn eerste keer. Wat een pracht huis. Mooi aan de grachtengordel en ik had gelijk zin om naar binnen te gaan. Na dat je de grote automatische witte voordeur binnenkwam kon de tentoonstelling beginnen. Als eerst ging ik naar beneden waar de foto's van Anema prachtig in het licht opgehangen waren. De muren waren donkerder dus kwamen de groepsportretten er prachtig en duidelijk uit. De foto's waren zo precies neergezet dat het bijna eng goed was. Zo precies, alles klopte. Eerst dacht ik, dit foto's? dit is gewoon een jaarlijkse groepsfoto die ik het bedrijfskamertje wordt opgehangen met een leuke tekst eronder. Maar nee, Robbie vertelde mij dat ik een van de moeilijkste werken is. Doordat je alles zo precies en duidelijk in evenwicht, de juiste posities moet neerzetten.

Dit is de tentoonstelling van Taco Anema die geboren is in Bloemendaal op 11 mei 1950. Na Anema zijn middelbare school ging hij uiteindelijk naar de Vrije Universiteit van Amsterdam en studeerde sociologie. In 1975 slaagde hij daarin. Toen heeft hij zich in het onderwijs gemetseld maar dat bleek niet zo leuk te zijn. In 1978 volgt Anema een cursus fotografie bij CREA in Amsterdam, daardoor is hij fotografie sereius gaan aanpakken. Zo maakt hij zestien groepsfoto’s van verschillende groepen mensen zoals baby’s bruidsparen gewone families. Zijn werk is zo goed dat hij een portretopdracht mag maken voor de gemeente Leiden, dat werd ‘De verbeelding van Leiden’ genoemd. Zo heeft Anema veel opdrachten zoals zwart-witte foto’s maken van artiesten die zo op de Uitmarkt werden geshowed. Door al zijn opdrachten verdiend hij goed zodat hij zijn eigen projecten nu ook goed kantontwikkelen, waarmaken.

                      

Je ziet dat de foto’s erg kleurrijk zijn, geen een zwart-wit foto te zien. Alle foto’s hebben een rechthoekig kader. Ook zie je wat voor een sfeer er speelt. Dat vind ik knap want ik ken de families niet weet niet hoe ze zijn en toch zie je doordat Anema het zo goed en precies de foto heeft kunnen maken, wat voor familie het is. Veel details zijn op de foto's te zien. Ook zie ik een beetje de persoonlijkheid van de personen op de foto's naar voren komen.

Op de website Photoq laat Anema zien dat hij besturen en verenigingen nodig heeft voor zijn volgende opdracht.

In 2009 begint hij aan zijn nieuwe project van groepsportretten van besturen en verenigingen. Als een aantal mensen iets voor mekaar willen krijgen, wat niet door de overheid of  het bedrijfleven georganiseerd wordt, gaan ze met mensen die hetzelfde willen naar de notaris, richten verenigingen of besturen op, ze doen dit vrijwillig.

Het viel Anema op dat dit voorkwam bij alle lagen van de bevolking. De groepsportretten die hij fotografeert zijn allemaal bewijs van ons Poldermodel in Nederland.

Je merkt aan de groepsfoto’s dat de meeste mensen van de besturen en verenigingen trots en vol zelfvertrouwen op de foto staan. Ook in deze serie zie je veel kleurrijke foto’s. Ook zijn ze allemaal liggend gefotografeerd. De sfeer is hier ook weer goed te zien, ook omdat je de omgeving ziet en alle details. Hieronder een foto die mij erg pakte.

Deze vereniging ziet er namelijk te overdreven uit dat ik het weer grappig vind. De hoeden en nette pakken en het overdreven symbool vind ik leuk. Het lijkt ook op een soort paleis of eetzaal waar paar oude vrienden een hapje gaan eten. Toen ik naar deze foto’s keek, wist ik er eigenlijk niks van. Dat er zoveel mensen lid zijn van een  vereniging. Ik vind dat de kleur van het rode kleed op de grond het meeste sfeer geeft. Omdat dat creme kleurige te veel en te normaal er uit ziet.

Op de volgende bladzijde een foto van een vereniging of bedrijf die er veel simpeler uitziet. Hier zie je vergeleken met de vorige foto dat er zoveel verschillen zijn.

Deze foto vond ik ook erg leuk. Simpeler kan het bijna niet. Alles grijs en saai maar toch is de foto interessant. Ook omdat Taco Anema dit zo serieus en goed heeft neergezet. De positie van de mannen zien er serieus uit. Alsof met een computertje, tafeltje paar mapjes het beste werk ooit presteren.

Bij deze foto vind ik vooral de kleding op de foto erg indrukwekkend. Het valt het meeste op door de vele kleuren. Ook weer mooi geposeerd. Kok hier lijkt het alsof ik goed in het leven van deze vrouwen kan kijken door alle duidelijkheid.

Ik vond dit een aparte maar mooie tentoonstelling. Omdat ik nog nooit zoiets heb gezien en vooral nooit echt naar fototentoonstellingen ga.

Les Ballets Russes ‘L’Oiseau de Feu’                                         Oona,Elise,Lila H4A

Introductie

We hebben Les Ballets Russes omdat wij het een inspirerende en mooi dans vinden. De bewegingen zijn bijzonder en de kostuums zijn prachtig. Ook de verschillende kleuren licht maken het stuk mooier en in sommige delen spannender. Les Ballets Russes is een dansgroep uit Rusland. Zij traden veel op in de tijd tussen 1909 en 1929. In 1909 is deze dans uitgewerkt door Sergej Diaghilev en zijn medewerkers. De dans ‘L’Oiseau de Feu’, wat vuurvogel betekent, komt uit 1909 en 1910. Michel Fokine heeft de choreografie bedacht voor deze dans. Fokine zat op de Keizerlijke balletschool in

St. Petersburg. In 1889 debuteerde hij bij het  Marinskitheater. Daarna als docent bij de balletschool en werd daar erg populair door zijn bijzondere choreografie. In 1909 werd hij choreograaf bij de Ballets Russes. Vooral met dit stuk ‘de vuurvogel’en paar andere stukken werd hij erg bekend. In 1912 stopte hij met de choreografie vanwege de moeilijke samenwerking met Vaslav Nijinsky, een mannelijke danser bij het ballet. Ook samen met Sergej Diaghilev ging het niet zo goed.

Link van de dans:

https://www.youtube.com/watch?v=q0MpwTEkzqQ 17^e minuut.

Eerste indruk:

Onze eerste indruk uit het stuk van de 17^e minuut was dat je een dromerig gevoel kreeg. Dat kwam door het donkere licht en de pyjama achtige jurken. Alsof ze op een slaapfeestje zijn en in de nacht stiekem naar de tuin gaan. Ook door de boom die op het toneel staat lijkt het alsof het een sprookje is in je droom. Ook zag het er erg rommelig uit omdat ze allemaal een beetje door elkaar dansten. Het was niet echt synchroon. Door de losse pyjama’s en bewegingen zag het er ook rommelig uit.

Beschrijven

De vorm van deze dans is erg organisch door de golvende vormen. Dat zie je ook erg omdat het een soort elven zijn die rond zweven. Ook is dit stuk dans erg driedimensionaal. Door de vele bewegingen kun je er echt van alle kanten naar kijken, ook doordat ze in een rondje dansen. De dansers dansen met een man of 13 in ronde vormen. Het zijn blondharige prinsessen  in lange witte witte jurken met lichte versieren er op. Het lijkt alsof ze in een droom zitten, ook omdat er een boom met gouden appels centraal op toneel staat. Het licht is schemerig met groen en blauw licht. Daarom heeft het ook een sprookjes achtige sfeer.

Verhaal

Er komen ongeveer 13 dansers (de prinsessen) van een trap die je niet echt ziet naar beneden ‘zweven’. Er is een hoofd prinses die na de zwevende dans met alle prinsessen naar de boom loopt en het gouden appel spel met de andere prinsessen begint te spelen. Tijdens dat spel dansen de dansers in ronde bewegingen en dansen ze veel achter elkaar door. Opeens komt Ivan Tsarévitch (een soort prins) op toneel om iets te geven aan die ene prinses. De andere dansers onderbreken hem een beetje en haar ook. De prins en prinses worden steeds naar elkaar toegedreven en weer niet. Uiteindelijk komen ze niet bij elkaar en rent de prinses met haar andere prinsessen weer de trap op.

Functie

Deze voorstelling is bedoeld voor vermaak. Dat zijn alle voorstellingen van Les Ballets Russes.

Context

Deze voorstelling komt uit het jaar 1909 en 1910, het is toen gecomponeerd. Het is van Igor Stravinsky en hij heeft het opgedragen zijn vriend  Andrey Rimski-Korsakov. De eerste voorstelling was in de Opera in Parijs op 25 juni 1910. Samen met de voorstellingen t Petroesjka en Le Sacre du printemps zijn dit de grootste ballet stukken van les Ballets Russes.

Analyseren
Door veel organische vormen en de golvende bewegingen is deze dans heel ballet achtig. Deze vormen horen bij het verhaal. De langzame en dus golvende bewegingen passen bij het meisje die verlangd naar de jongen maar ook weer niet. Het lijkt wel dat de jongen het meisje meer wilt doordat hij steeds geblokkeerd wordt door de andere dansers van de prinses. De vorm van de dans laat wel een soort betekenis zien of waar de dans op gebaseerd is. Namelijk op volksverhalen over de magische lichtgevende vogel. De vogel heeft twee kanten, een gift kan het zijn en een vloek. De functie van de dans is dat het vermaak is voor publiek. En de tijd waar deze voorstelling vandaan komt past niet echt bij het verhaal, omdat er veel fantasie in zit, eigenlijk alleen maar. De kostuums hebben ook niks te maken met de tijd van 1909 en 1910. Zelf vinden wij dat de betekenis wel goed is uitgedrukt. Dat komt door de vele moeite van de kostuums en licht effecten. Ook de dansers waren goed.

Michiel Fokine is de grondlegger van het modern ballet. Dus vele modern ballet dansers zijn beïnvloed door Michiel Fokine.

Wij hebben geleerd dat de gedachte die achter een dans zit, veel verder gaat dan we zien vanuit de eerste blik. Dit was door de cheografie van michiel Fokine dus een van de eerste moderne ballet stukken. Ook hebben we geleerd dat je dit niet in een keer in elkaar zet. Maar dat er zoveel mensen aan hebben meegeholpen en dat ook de kostuums heel veel tijd kosten.

Interpreteren

Beschrijven: De hoofdpersonages en de achtergrond personages zijn heel duidelijk te zien door de kostuums. De prins en de prinses hebben bijvoorbeeld andere kostuums dan de achtergrond prinsessen. De personages zijn heel duidelijk doordat, de prinsessen witte lossige jurken dragen en allemaal blonde haren hebben, en de prins draagt een ridder-achtig kostuum. Het verhaal heeft een sprookjesachtige sfeer door de verhaallijn, muziek, kostuums en achtergrond.

Verhaal: De prins en de prinses worden de hele tijd van elkaar weggedreven door de andere prinsessen, en ik vond het een beetje cliché.. Ik vond sowieso het verhaal niet echt bijzonder, omdat het al lijkt op de meeste prins/prinses verhalen. Als je een sprookje doet, kan je alsnog wel origineel zijn, en ik vond het ook vrij overdreven er uit zien, door de kostuums en de uitbeelding.

Functie: Het is bedoeld voor vermaak maar ik vond het niet echt vermakelijk, ik vond het slaapwekkend.

Context: Het komt uit 1909 en 1910, het is niet te zien dat het uit die tijd komt omdat het een sprookjesthema heeft en natuurlijk niet normale kleding heeft uit die tijd.

Bronnen:   http://nl.wikipedia.org/wiki/L%27Oiseau_de_Feu  voor de info over de meeste onderwerpen 18-05-15.

   De slag om de klerenwereld      

Lekker op een zonnigdagje met vrienden naar de stad om je kleedgeld aan het begin van de maand uit te geven aan kleding. Natuurlijk geef je dat geld als tiener niet aan dure kleding uit. Je loopt de h&m of Zara binnen en koopt de goedkoopste broek of het goedkoopste blousje. Tuurlijk, als het gewoon mooi zit en goedkoop is waarom niet? Maar er moet toch iets achter zitten, iets waardoor de kleding zo goedkoop is. 

Samen zoeken Teun van de Keuken en Roland Duong uit hoe de kledingindustrie nou in elkaar zit. Dit doen ze doordat Teun als textielhandelaar naar Bangladesh reist om een sweatshirt te produceren. Dit is allemaal gespeeld waardoor we zover en undercover moeten filmen door de echte realiteit te zien van de kledingindustrie. Zo reist Teun naar bangladesh en komt hij verschillende textielfabrieken en handelaren tegen. Hij zoekt natuurlijk de goedkoopste, want daar gaat het er waarschijnlijk het slechtst aan toe. In zijn bezoekjes aan fabrieken en directeurs van bedrijven wordt hij soms weggestuurd en moet hij soms undercover filmen omdat niemand deze realiteit van de arbeiders mag zien. 

Waar ik bijvoorbeeld erg van schrok was dat de fabriek van binnen werd gefilmd en dat er zoveel geproduceerd werd. Talloze mensen doen dag,  dag uit hetzelfde en krijgen een onmenselijke loon verdiend. Ook de gezichten die je ziet zijn naar. In de fabrieken is het vaak erg benauwd en zijn de veiligheidsomstandigheden matig. Kinderarbeid komt veel voor en wordt zo veel mogelijk geheim gehouden. Dat merk je ook aan de manier hoe de medewerkers en de directeur boos worden op Teun als hij zomaar een bedrijf binnenloopt. Hij wordt gelijk eruit gekickt en ondervraagd wat hij wel niet kwam doen.

In de laatste aflevering gaat het over de katoenplukkers in India en Turkije. Zelf wist ik wel dat het er daar niet altijd goed aantoe ging, maar als je de beelden ziet schrik je nog tien keer zo erg. Kindjes van zes jaar oud lopen uren op een dag katoen te plukken. De kinderen en volwassenen die er werken krijgen 9 eurocent per kilo. Ze plukken 100 kilo op een dag en dat is dan dus maar negen euro op een dag. Gelukkig zijn er boeren die alleen biologisch katoen maken. Wat dan natuurlijk wel wat duurder is. Helaas koopt rond de 10% dat maar en koopt de 90% het goedkoopste. 

Zelf ben ik wel anders naar goedkope kleding gaan kijken. Maar ik twijfel natuurlijk wel als ik een net iets duurdere broek zie, met net zo een kwaliteit als bijvoorbeeld een broek van de h&m of dat dan wel eerlijk is 'gemaakt'. Ik hoop dat veel mensen bewuster worden van de kledingindustrie en de omstandigheden daar. 

Bezoek Frans Hals museum Haarlem

Donderdag 12 maart gingen wij naar het Frans Hals museum, in Haarlem. Ik zag er tegen op om erheen te gaan. Ik was heel moe, maar ja, het was verplicht. toen we daar aankwamen viel mij meteen op dat het een heel mooi museum was. Heel oud Nederlands gebouwd en het museum had een hoftuintje. We kwamen binnen en kregen ieder per tweetal een audio speler met koptelefoon. Ik was alleen, maar dat vond ik juist wel fijn. Kon ik lekker me eigen route door het museum nemen en zelf de schilderijen kiezen, die ik wou zien. Hier een foto van het hoftuintje.
                         
Eerst moesten we nog even een film van een kwartiertje kijken over de geschieden en biografie van Frans Hals. Daarna kregen we de audiospeler en stopte ik de koptelefoon in de erin en begon te wandelen. Het museum was verdeeld in kleine ruimtes, met twee grotere ruimtes waar dan ook de grootste werken hingen. Wat ik zo bijzonder aan het werk van Frans Hales vond, was dat alles op het schilderij in details was uitgewerkt. Dat vind ik altijd wel bijzonder, net zoals bij Rembrandt. Hier een schilderij wat ik erg mooi vond. dit schilderij is van Cornelis Cornelisz maar hing net zoals werken van andere schilders in het Frans hals museum. Het verhaal van dit schilderij, over de appel die de heks (links boven) brengt bij de bruilof van Peutus en Thetis. Zulke schilderijen, die helemaal in details zijn geschilderd pakken mij erg. Als ik dan naar het verhaal op de audiospeler luisterde en hier recht naar keek verdiepte ik me in het schidlerij. Ik kon me precies voorstellen hoe dat verhaal met die appel was gegaan. Omdat ook de emoties, gezichtsuitdrukking de houdingen van de mensen op het doek, zo echt leken. Ook het licht gebruik in bij het stuk bos, op het doek valt zo zachtjes en mooi. Maar de fantasie over die heks, en de engelen die je ziet zweven lijken zo echt.
 
Verder hing er ook een heel mooi schilderij, wat iets met de oorlog van Engeland te maken had volgens mij. Dat als je naar die golven keek, die zo mooi groen en blauw waren geschilderd, dan leek het alsof ze bewogen, omdat het zo realistisch was geschilderd. Wat ik leuk van het museum vond, was dat er ook schalen en kasten en heel veel meubels tentoongesteld werden. Als je dan naar een andere kamer/ruimte wilden lopen liep je door gangen waar over vitrines waren met zilveren potjes en beeldjes. Ook schalen en kasten van mooi hout stonden overal. Als je dan weer een kamer inliep zag je de mooie schilderijen van verschillende schilders hangen. Ook die werken waren in details uitgewerkt en je kon gewoon zien hoeveel moeite diegene er over had gedaan. Ik was achteraf toch wel blij dat ik was gegaan, want ik besefte me wel dat dit oude werk zo bijzonder was, en dat niemand dit ooit nog zo perfectionistisch kon maken.

Bezoek Gemeente museum Den Haag 'Wonderkamers'

Woensdag 4 maart ben ik met de hele have4 naar Den Haag geweest. Eerst voor de tweedde kamer en daarna voor het Gemeentemuseum. In het Gemeentemuseum kon je kiezen tussen de tentoonstelling van het werk van Mondriaan, en de Wonderkamers. Ik had voor de wonderkamers gekozen omdat dat meer met beweging was, het was een bewegende activiteit. In de wonderkamers zag je niks van het echte werk van Mondriaan maar moest je zelf een mini-museum maken. Samen met Oona en Elise waren wij een groepje en moesten we bepaalde opdrachten uitvoeren. Je kreeg een tablet met daarop een scan zodat je de route naar de juiste kamer steeds kon vinden. Je had bijvoorbeeld in een kamer een wit glanzend geverfde eettafel staan met wit glanzend bestek en alles in die ene kleur verf. Dat vond ik mooi er uit zien omdat het eigenlijk heel veel losse objecten zijn maar samen één kunstwerk leek. Daar moest je dan het juiste bestek voor een kinderfeestje voor uitzoeken. Zo haalde je punten waarvan je uiteindelijk kunstwerken van kon kopen die je dan op het einde in jouw mini-museum mocht plaatsen. Hier een foto van alle mini-musea's op het eind:

Ook had je een kamer met tv'tjes waar je het werk van Mondriaan op zag staan. Dan mocht je daar even naar kijken en moest je daarna zelf met die zwarte lijnen en primaire kleuren het werk namaken. Zo kon je ook weer punten verdienen. Ik kan natuurlijk niet echt een kunstwerk beschrijven omdat dit meer een opdracht in een museum was. Wel kan ik vertellen hoe die kamers er uitzagen, wat ik al een beetje heb gedaan. Ik snapte wel dat de kamers 'wonderkamers' werden genoemd. Elke kamer was namelijk anders en de dingen die er gebeurde konden natuurlijk niet in het echte leven gebeuren. Wat ik ook mooi vond aan de eerste kamer die wij hadden was, dat daar een stuk of acht schalen lagen die beschilderd waren. Je mocht er één kiezen, en daar zou dan een verhaal over worden verteld. De kamer was helemaal donker en aan de zijkanten op de muur waren gekleurde lichten die steeds veranderde van kleur. Toen wij een schaal hadden gekozen begon vanuit het plafond een stem te praten en verscheen er een beeld van boven. Ook moesten wij in een kamer ons eigen gemeente museum ontwerpen, in de stijl van Mondriaan. Ook een foto van ons kleine 'mini-museum'. Helaas deed onze tablet raar en konden we het mini-museum niet helemaal mooi maken met kunst.  Hier een foto van 'ons' gemeentemuseum en ons mini-museum:

Zulke rare dingen gebeurde er allemaal, en daarom waren het ook echt wonderkamers. Hier nog twee foto's van mij Oona, en Elise:

Analyse schilderij                                                                                                                                                  

De eerste in druk toen ik dit schilderij zag, dacht ik wat raar. Je ziet namelijk twee olifanten met hele lange poten en een soort van huisje op hun rug tegenover elkaar staan. Het gaf mij een gevoel dat er een verhaal achter zat, dat het niet zomaar olifanten zijn. Hier een foto:

1.Beschrijven

Vorm

Kleur: Je ziet hier een combinatie van secundaire en primaire kleuren. Want er is fel rood maar ook lichtere gele en beige tinten.

Licht: Het licht op dit schilderij is eigen schaduw te zien bij de bovenpoten. Hier geeft de olifant schaduw op zijn eigen boven been af. Ook is er een heel klein beetje slagschaduw te zien op de grond van de woestijn van de lange poten van de olifanten

Vorm: De vorm van het schilderij is tweedimensionaal en je ziet golvende en lossige bewegende vormen, organische vormen dus.

Ruimte: ik zie de ruimte op dit schilderij een beetje als een atmosferisch perspectief. Omdat je een groot deel landschap met veel kleurverloop van licht naar donker.

Compositie: De compositie is een beetje symmetrisch omdat je aan alle bij de kanten bijna hetzelfde ziet. Ook zie ik een horizon dus vind ik de compositie ook wel horizontaal. Maar de objecten weer diagonaal, door de lange poten die alle kanten op gaan.

Verhaal:

Je ziet hier twee olifanten die hele langen poten hebben en tegenover elkaar staan. De olifanten zijn grijs en dragen een soort huis, kerkje. De achtergrond loopt van geel naar een erg rode kleur. De olifanten staan in een soort woestijn met geen planten of bomen. Je ziet paar bergen in de verte en midden tussen de twee olifanten staat een huisje, maar ook lijkt het alsof het huisje zweeft. Je ziet duidelijk dat dit schilderij surrealistisch is.

Functie:

Het schilderij ‘The Elephants’ lijkt op andere thema’s die Dali in zijn schilderingen heeft gemaakt. Zoals ‘Dream Caused by the Flight of a Bee Around a Pomegranate a Second Before Awakening’. Wat Dali precies bedoeld met dit schilderij kon ik niet goed vinden. Wel staat die olifant voor kracht, sterk en dominant. Als contrast schildert Dali de poten heel lang, dat maakt hun juist weer minder sterk. De obelisken die de olifanten dragen zijn bedoeld om de kracht te verbeteren. "its spindly legs contrasting the idea of weightlessness with structure;,zegt Dali over ‘The Elephants’

Context

Het schilderij ‘The Elephants’ is in 1948 gemaakt met olie verf op canvas. Ik zocht naar de plaats waar dit schilderij is gemaakt, maar er stond ‘private collection’, dus stond dat niet bekend.

2.Analyseren

Wat dit schilderij symbolisch betekent is dat de mens door de zwaartekracht aan de aarde vastgeketend is, maar die streeft naar hoger. Maar de benen worden alleen hoger, en de poten blijven aan de grond. Bron: http://www.dali-interart.be/pdf/SYMBOLIEK_BIJ_DALI.pdf

3.Interpreteren

De eerste indruk die het schilderij mij geeft is een warm gevoel. Door de zonnige kleuren en het woestijnachtige landschap. Ook lijken de kleuren van de achtergrond de zon die ondergaat. Mijn eigen idee van dit schilderij is een soort wedstrijd. Wie het langst de obelisk kan dragen bijvoorbeeld. Maar door de lossige poten is dat juist zo lastig en dus een uitdaging. En dat door de ondergaande zo de tijd bijna op is. Dat de twee personen de stand bijhouden. Wat ik zo interessant aan dit schilderij vindt is dat je ook weer niet precies weet wat er gebeurd. Dat maakt het zo spannend. Door de symmetrische compositie lijkt het ook alsof de olifanten weer afhankelijk van elkaar zijn.

4.Evalueren

Als ik kijk naar de betekenissen die ik heb gevonden, bijvoorbeeld die over de zwaartekracht aan de grond, vind ik het niet heel goed uitgebeeld. Want ik zie het gewoon als olifanten die staan en dat het niet met de mens te maken heeft. Dat is niet heel erg, dat maakt het ook weer spannend. De betekenis van de poten die de olifanten sterker maken, klopt wel. Want de olifanten staan ook niet heel stabiel.